[FANFIC KYORYUGER BLOOD] Chapter 4 Your voice NC CUT
Pairing: Ian Yorkland x Rippukan Souji
ลิงก์นิยาย : http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1359082&chapter=4
“หึ...
ห้ามจูบสินะ มนุษย์หมาป่า?” เขาหัวเราะในลำคอ ดวงตาคู่คมมองใบหน้าซนที่แสดงถึงความตกใจออกมาอย่างชัดเจนด้วยประกายแห่งความเจ้าเล่ห์โดยไม่ปิดบัง
ในขณะที่มือก็ไม่อยู่นิ่งขยับกระตุ้นส่วนอุ่นร้อนไปด้วย
“ฮ..ฮื่ออ~ ย..อย่า” เพียงแค่ขยับมือกระตุ้นนิดเดียวเด็กตรงหน้าก็หายใจเสียงหนัก
ใบหน้าขาวเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นสีระเรื่อที่ไม่ได้เป็นเพราะความอายอย่างแน่นอน
หากแต่เป็นเพราะความต้องการที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนกำลังถูกปลุกขึ้นต่างหาก
มืออีกข้างหนึ่งเลื่อนไปรูดซิบเสื้อฮู้ดออก
เขาลูบส่วนกลางลำตัวผ่านชั้นในตัวบางไปมาอยู่อย่างนั้นจนรู้สึกถึงความเปียกชื้นที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว
เอียนละฝ่ามือออกจากกางเกงแล้วคลี่ยิ้มร้ายให้เด็กตัวผอมที่ตัวสั่นระริกอยู่บนเตียงนอน
เขาลุกขึ้นเต็มความสูงทำท่าทีราวกับว่าจะออกไปจากห้องโดยทิ้งมนุษย์หมาป่าไว้อย่างนี้
“ค..คุณ..
คุณแวมไพร์~” โซจิค่อยๆยันตัวขึ้นจากเตียงแล้วมองมาด้วยสายตาราวกับลูกหมาอ้อนเจ้าของอย่างไรอย่างนั้น
ชายหนุ่มแกล้งตีหน้าซื่อใส่คนน่ารังแกพลางยักไหล่ไปด้วย
“ฉันก็ไม่ทำต่อตามที่นายขอแล้วนี่ ถ้าอยากก็ทำเองสิ”
มนุษย์หมาป่าบุ้ยปากแดงจัดใส่อย่างเง้างอน
แต่สิ่งที่ทำให้แวมไพร์หนุ่มประหลาดใจเป็นครั้งที่ไม่รู้ว่าเท่าไหร่ของวันก็คงจะเป็นเด็กหนุ่มตัวผอมที่ถอดกางเกงออกไปพร้อมกับชั้นในบนเตียงนอนด้วยท่าทางเงอะงะพลางแยกขาออกกว้าง
ก่อนที่จะหันมามองร่างสูงด้วยแววตาใสซื่อที่ทำให้สัตว์ร้ายในตัวเขาถูกปลุกขึ้นมา
“มันทำยังไงอะ?”
ท่าทางใสซื่อนั่นกำลังทำให้เขาหมดความอดทน
ราวกับว่าภาพร่างผอมที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียงนอนในสภาพเปลือยท่อนล่างและแยกขาออกกว้างจนเห็นอะไรต่อมิอะไรหมดทำให้สติของแวมไพร์หนุ่มในตอนนี้เหลือน้อยเต็มที
ไหนจะเป็นปากแดงจัดที่ตัดกับสีผิวขาวอมชมพูซึ่งดึงดูดสายตาของเขาแทบจะตลอดเวลานั่นอีก
มือขาวกำลังจับสิ่งที่ตั้งชันอย่างกล้าๆกลัวๆเมื่อไม่ได้รับคำตอบจากเอียนที่นิ่งเงียบไม่พูดอะไรออกมา
“ฮื่อ..
บ..แบบนี้ใช่มั้ย...ค..ครับ?” เด็กแว่นถามเสียงตะกุกตะกักสลับกับเสียงหายใจหนักๆ
ดวงตารีเรียวปรือมองแกนกายที่ตั้งชันซึ่งมือเล็กกำลังกอบกุมไว้พร้อมรูดขึ้นลงด้วยท่าทีเงอะงะอย่างไม่รู้ว่าควรทำอะไร
ดวงตาคู่ที่แสดงความต้องการออกมาชัดเจนแบบก็ช้อนมองร่างสูงไปด้วย
แวมไพร์หนุ่มคว้าเข้าที่ส่วนอุ่นร้อนให้คนตัวเล็กกว่าไม่มากสะดุ้งเฮือก
ริมฝีปากได้รูปยกยิ้มขึ้น ในขณะที่มือก็ขยับไปด้วยจนน้ำขาวขุ่นถูกปลดปล่อยออกมาเต็มฝ่ามือใหญ่
และแน่นอนว่าเด็กแว่นช่างพูดก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาอีกนอกจากใช้สายตาเหมือนลูกหมาเหลือบมองแวมไพร์หนุ่มที่ดูนิ่งเฉย
“คุณ..ว..แวมไพร์..”
น้ำเสียงร่าเริงของเด็กน้อยขาดห้วง ไม่ว่าจะมาจากสาเหตุใดก็ตามก็คงหนีไม่พ้นร่างสูงตรงหน้าที่อยู่บนเตียงด้วยกัน
ดวงตาเป็นประกายใสซื่อมองเอียนอย่างหวาดระแวงเล็กๆว่าแวมไพร์ตนนี้จะเกิดต่อว่าอะไรขึ้นมาอย่างที่ผ่านมา
“หลับตา”
โซจิไม่เคยคิดมาก่อนว่าคำพูดสั้นห้วนกับน้ำเสียงเรียบนิ่งจะทำให้รู้สึกตื่นกลัวไปพร้อมๆกับเสียงหัวใจที่ดังก้องอยู่ในหัวซึ่งยังคงเป็นอย่างนั้นแม้ว่าดวงตารีเรียวจะปิดสนิทตามคำสั่งแล้วก็ตาม
ความเย็นแสนคุ้นเคยสัมผัสกับปลายจมูกโด่งอย่างอ่อนโยนจนทำให้มนุษย์หมาป่าซื่อบื้อที่หลับตาปี๋ราวกับว่าจะโดนต่อว่าเบิกตากว้าง
ร่างที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียงก็อ่อนระทวยลงไปกับเตียงนอนนุ่มอย่างหมดเรี่ยวแรง
ส่วนต้นเหตุก็ลุกขึ้นจากเตียงนอนแล้วโยนกางเกงที่กองอยู่ใส่ร่างผอมที่ตัวแดงไปหมด
“ใส่ซะ
มันน่าเกลียด”
แม้จะเป็นคำต่อว่าที่ไม่ได้รุนแรงอะไรเลยสำหรับมนุษย์หมาป่าติ๊งต๊อง
แต่นั่นก็ทำให้คนที่แดงไปหมดทั้งตัวแล้วนอนคว่ำหน้ากับหมอนใบใหญ่อยู่ครู่หนึ่งแล้วเปลี่ยนมานอนหงายพลางใช้ปลายนิ้วแตะปลายจมูกที่ความเย็นของริมฝีปากยังติดอยู่อย่างเบามือ
ก่อนจะหยิบกางเกงและชั้นในที่ถอดออกไปมาใส่อีกครั้ง
ในขณะที่ความคิดซึ่งทำให้เด็กช่างพูดถึงกับเงียบสนิทอย่างผิดวิสัยยังคงวนเวียนอยู่ในหัว
‘อ๊าา~ ทำไมคุณแวมไพร์เท่จังเลยอะ~’
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น